Vanaf 1 januari 2015 bestaat de AWBZ niet meer. De AWBZ, Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten was tot die datum de voorziening waarvan ernstige zieken en mensen met beperkingen gebruik konden maken voor het verkrijgen en het vergoed zien van hun noodzakelijke zorg. Maar zoals met iedere voorziening werd hier door mensen met minder moreel besef misbruik van gemaakt, zodat de overheid meende ook hierop te moeten bezuinigen. Een voorziening die te duur wordt treft geen doel meer, zo moet de naïeve veronderstelling in overheidsland luiden.
Om te bepalen welke hulp geboden was voor een bepaald persoon had het CIZ, Centrum Indicatiestelling Zorg, tot 31 december 2014 de taak te bepalen hoe een bepaalde zorgbehoefte kon worden ingevuld. Daarbij ging het CIZ uit van de medische situatie van een persoon, zonder daarbij rekening te houden met het geld dat voor het leveren van die zorg noodzakelijk was.
Vanaf 1 januari 2015 is het grootste gedeelte van de niet langer bestaande AWBZ onder gebracht in de WMO 2015 en ligt de taak tot het leveren van passende zorg bij de gemeente waarin de hulpbehoevende persoon woonachtig is.
De gemeente heeft vanaf 1 januari 2015 tot taak per geval maatwerk te leveren ten aanzien van iemands zorgbehoefte. Enkel vier maanden later kan men echter al voorzichtig concluderen dat de gemeente niet is ingericht voor het vervullen van die taak. Na de eerste opstartproblemen, die gewoon te achten zijn bij het overdragen van een dergelijke taak aan de gemeente, lijkt er te weinig oog te zijn voor de individuele belangen van de hulpbehoevenden.
Niet de zorgbehoefte lijkt het uitgangspunt te zijn, maar de euro’s die nodig zijn om die zorgbehoefte in te kunnen vullen. Dat de gemeente het met bepaalde budgetten moet doen die niet tot de hemel zullen rijken is op zich begrijpelijk, maar heeft de overheid wel voldoende beseft dat hierdoor het invullen van de individuele zorgbehoefte onder druk komt te staan? Bezuinigen ten koste van de gezondheid van mensen lijkt toch al te gortig.
De gevallen in de praktijk zijn schrijnend. Neem bijvoorbeeld de moeder van een ernstig ziek kind die te horen krijgt van de zorgaanbieder dat zij niet langer de benodigde zorg krijgt, ondanks een besluit waarin staat dat zij daar recht op heeft. Als argument wordt door die zorgaanbieder aangevoerd dat hun budget dat zij van de gemeente krijgt op is. Het feit dat die zorgaanbieder in de onderhandelingen met de gemeente er blijkbaar onvoldoende in is geslaagd haar winstmarge te bewaken wordt dus afgewenteld op de gezondheid van een ernstig ziek kind. Is dat nu wat Den Haag bedoelde toen zij het woord ‘participatiesamenleving’ verzon? Laten we hopen van niet.
Heeft u te maken met een gemeente die haar verplichting op basis van de WMO 2015 onvoldoende invulling geeft of onvoldoende oog heeft voor uw situatie, dan bent u uiteraard van harte welkom bij KBW Advocaten en Mediators aan de Dorpsstraat 43 te Schinnen. Wij beloven u in ieder geval uw zaak met voldoende zorg te zullen behartigen.